محدود کردن زمانهای خوردن غذا ممکن است انگیزه شما را برای ورزش افزایش دهد

19اکتبر 2019 - بر اساس یک مطالعه ی جدید که در مجله ی Endocrinology منتشر گردید، محدود کردن زمانهای خوردن غذا برای موش ها باعث افزایش سطح هورمون گرلین می شود که ممکن است انگیزه ی ورزش را نیز افزایش دهد. این مطالعه نشان داد که افزایش سطح هورمون تحریک کننده ی اشتها "گرلین"، پس از یک دوره ناشتا، موش ها را به سمت شروع فعالیت های داوطلبانه سوق می دهد.

این یافته های تازه حاکی از آن است که کنترل بهتر رژیم، به عنوان مثال محدود کردن مصرف مواد غذایی به وعده های اصلی غذایی یا روزه داری متناوب، می تواند به افراد دارای اضافه وزن کمک کند تا روال ورزشی مؤثرتری داشته باشند، وزن آنها کاهش یابد و از ابتلای آنها به عوارض ناتوان کننده ای چاقی مانند دیابت و بیماری های قلبی جلوگیری شود.

چاقی یک بیماری پر هزینه و رو به رشد و همه گیر جهانی است که برای جلوگیری از عوارض جدی آن از جمله بیماری های قلبی و دیابت به استراتژی های مداخله ای مؤثرتری نیاز است. محدودیت غذایی و ورزش منظم دو استراتژی اصلی مقرون به صرفه برای پیشگیری و درمان چاقی هستند. با این حال، این بیماری اغلب با یک سبک زندگی بی تحرک و عادات غذایی بد، مانند خوردن میان وعده ها و اعتیاد به خوردن دائمی همراه است. در نتیجه، پیروی از یک رژیم ورزشی منظم، می تواند دشوار باشد زیرا اکثر افراد چاق توانایی ورزش برای یک مدت طولانی را ندارند یا انگیزه ی کافی برای این کار را ندارند. گرلین، که اغلب به آن "هورمون گرسنگی" شناخته می شود، اشتها را از طریق تاثیر بر مدار پاداش مغزی تحریک می کند و باعث افزایش انگیزه به خوردن غذا می شود. همچنین گزارش شده است كه این هورمون برای ورزش استقامتی ضروری است زیرا با افزایش متابولیسم، نیازهای انرژی یک ورزش طولانی مدت را تامین می کند. اگرچه مطالعات قبلی حاکی از ارتباط بین گرلین و ورزش هستند، اما مشخص نیست که آیا سطح گرلین تأثیر مستقیمی بر انگیزه ورزش دارد یا خیر؟

در این مطالعه، دکتر Tajiriو همکارانش از دانشکده پزشکی دانشگاه Kurume در ژاپن ، به بررسی رابطه ی بین ورزش و سطح گرلین در موشها پرداختند. میزان مصرف غذا و دویدن بر روی چرخ برای موش هایی که دسترسی آزاد به غذا داشتند با موشهایی که فقط دو بار در روز برای مدت زمان محدود تغذیه می شدند، مقایسه شد. اگرچه هر دو گروه مقدار مشابهی غذا خوردند، اما موشهایی که با محدودیت زمانی دسترسی به غذا مواجه بودند، به طور قابل توجهی بیشتر می دویدند. اما موشهایی که با دستکاری ژنتیکی هیچ گرلینی تولید نمی کردند و تحت محدودیت زمانی دسترسی به غذا بودند، کمتر از موش هایی با دسترسی آزاد به غذا، بر روی چرخ می دویدند، با این حال، کم دویدن آنها با تامین گرلین، معکوس شد. علاوه بر این، موشهایی با دسترسی آزاد به غذا که به آنها گرلین نیز داده شد، به طور قابل توجهی بیشتر می دویدند. این یافته ها نشان می دهد که گرلین ممکن است در پاسخ به برنامه های غذایی محدود، نقش مهمی در ایجاد انگیزه هم برای تغذیه و هم برای ورزش بازی کند.

دکتر تاجیری اظهار داشت: یافته های ما حاکی از اینست که گرسنگی، که باعث تولید گرلین می شود، همچنین ممکن است در افزایش انگیزه برای ورزش داوطلبانه، در هنگامی که تغذیه محدود شود، نقش داشته باشد، بنابراین، حفظ روال غذایی سالم، با زمان منظم برای صرف غذا در وعده های اصلی یا روزه داری، می تواند انگیزه ای برای ورزش در افراد دارای اضافه وزن ایجاد کند.

با این حال، دکتر Tajiriبا احتیاط ادامه داد: این یافته ها و گزارشات قبلی مبتنی بر مطالعات حیوانی هستند؛ بنابراین به تحقیقات بیشتری برای تأیید وجود این پاسخ به گرلین در افراد نیاز داریم، اگر این نتایج در مطالعات بالینی اثبات شود، نه تنها این استراتژی می تواند بعنوان یک روش جدید و مقرون به صرفه برای رژیم غذایی و ورزش معرفی شود، بلکه ممکن است به ابداع یک برنامه درمانی جدید برای داروهای تقلید کننده ی اثر گرلین کمک کند.

 دکتر Tajiriو تیم وی اکنون قصد دارند که آزمایش های بیشتری را برای تأیید این یافته ها در انسان، چگونگی تاثیر گرلین بر مغز در ایجاد انگیزه برای غذا یا ورزش و کشف تمام پتانسیلهای این روش در دنیای واقعی و مزایای بالینی آن در درمان و پیشگیری از چاقی انجام دهند.

منبع:

Journal of Endocrinology, 2019; DOI: 10.1530/JOE-19-0213

www.sciencedaily.com/releases/2019/10/191019154000.htm